به نام حضرت دوست
چقدر مرا دوست داری!
چقدر هوای این بنده هواکار را داری!
چقدر خوبی نداشته مرا در میان دوستانم نشر دادی!
ومن چه بنده(!!!) فراموشکاری هستم که تو که تمام من هستی، من که تمام، تو هستم را به یاد نمی‌آورم!
و کم من ثناء جمیل لست اهلا لها نشرت
پ.ن1: کاش می‌شد کمی بیشتر با خدا و پیام الهی‌ش انس میگرفتیم جمیعا ما به اصطلاح ریش‌دارها لااقل!!!
پ.ن2: چه خوش است صوت قرآن ... ز تو دلربا شنیدن
به رخت نظاره کردن... سخن خدا شنیدن
کاش می‌شد ببینمت باری!
۰ نظر
۰۳ بهمن ۹۳ ، ۰۰:۴۶