تـــــــــرنج

تـــــــو رنج ==> همانا آدمی را در رنج و سختی آفریده ایم،بلد4

تـــــــــرنج

تـــــــو رنج ==> همانا آدمی را در رنج و سختی آفریده ایم،بلد4

به قول آن بلندبالا مــرد عـلی‌وار زیسته دوران ما:
"هــمه چیز اوست، ما هـمه هیچیم"

دنبال کنندگان ۸ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
آخرین نظرات

۴ مطلب با موضوع «شعر» ثبت شده است

به نام حضرت دوست

در ادامه پست "خواهی نشوی" یکی دیگه که امروز صبح اومد... البته شعر اصلی واقعا معرکه است! مخصوصا با نوای حاجی...

هوا سرد و است و نمناک است

تمام شهر غمناک است

و باران می‌بارد...

پ.ن: لینک شعر اصلی

۳ نظر ۰۱ اسفند ۹۳ ، ۱۲:۳۹
علی ابن صادق

به نام حضرت دوست

آیه های بیداری

به دشت خاطره ها آفتاب گل کرده است    
به باغ سینه من، التهاب گل کرده است

سپیده مقدم خورشید را گرامی داشت    
به ذهن مرده شب، آفتاب گل کرده است

سحر، ترنّم باران به گوش می‌آمد   
دوباره قصه سبز سحاب گل کرده است

نهال شوق، شکوفه است از ترنّم صبح
   درون‌خلوت‌شب،صدشهاب گل کرده‌است

فضای خانه پر از آیه های بیداریست   
به نبض پنجره‌ها عطر ناب گل کرده است

ز کوچه‌های سحر خنده میزند خورشید    
به جام "عبد"، دل صد شراب گل کرده است

دوباره چلچله های بهار خندیدند   
به دجله خنده زیبای آب گل کرده است
پ.ن1: نمیدانم علت چیست! به دانشگاه که آمدم، ذوق‌های هنری ام کـــــــــــــــــورشد!... داستان نویسی، شعر، رمان، طراحی سیاه‌قلم، ساز و آواز و....
پ.ن2: ولی خدارا شاکرم که خیلی چیزها بهم اضافه شده... :)

بعدا نوشت: هرچند خیلی چیزها رو هم یه سری ازم گرفتن :))
۲ نظر ۱۱ بهمن ۹۳ ، ۱۷:۵۲
علی ابن صادق

از اینکه ارباب بالاخره نوکر روسیاهشو طلبیده، خیلی خوشحالم!
از این تربیون استفاده میکنم و ازهمه کسانی که مرا میشناسند و این مطلب را میخوانند، حلالیت میطلبم!

ان‌شاءالله 3شنبه، مورخ 18آذرماه1393، یعنی پسفردا، عازم کرب‌والبلا هستم! دوستان همگی حلال بفرمایید!

ضمنا لیستی از کسانی که التماس دعا میگویند، جمع میکنم، اگر خواستید بسپارید.

۴ نظر ۱۶ آذر ۹۳ ، ۲۲:۱۵
علی ابن صادق

به نام حضرت دوست

گریسته

ای در غم تو خشکی و دریا گریسته                    در ماتم تو چشم ثریّا گریسته

بارد سرشک خون زغمت چشم روزگار                  عالم زقصه‌ی تو سراپا گریسته

تنها نه چشم من زغمت گشته اشکبار                 همواره در عزای تو دنیا گریسته

هستی زعمق درد تو گشتست با خبر                  آن لحظه‌ای که زینب کبری گریسته

عالم به هم تنید در آن دم که لحظه‌ای                  شش ماهه کودکی به تمنّا گریسته

تا آب میخورد گریه امانش نمی‌دهد                      زینب بطفل رباب چه سالها گریسته   

بر خاک ریخت اشک جگرسوز آفتاب                    خورشید هم زداغ تو با ما گریسته

لب تشنه کشت تا که تورا شمر، آب هم              در بستر زمانه به غوغا گریسته

دشمن چه کرد با تو که اینگونه نینوا                    پنهان به غم نشسته و پیدا گریسته

ای مظهر سخاوت و ای آیت شرف                      در ماتم تو عالم بالا گریسته

خونین ترین حماسه عشقی و چشم عشق          بهر تو دجله دجله، فرات‌ها گریسته

ای بهترین وجود، ز جوری که با تو رفت                  مُلک وجود، با همه اعضا گریسته

چون میزدش خولی و میکشید موی                     او هم برای کرب و بلا گریسته

ای "عبد" زدیده خون بفشان چون در این عزا           زینب به غم نشسته و زهرا گریسته

۱ نظر ۱۰ آذر ۹۳ ، ۲۰:۲۶
علی ابن صادق